17 września 1939 roku do Polski wkroczyły wojska Armii Czerwonej łamiąc pakt o nieagresji z 1932 roku, który obowiązywać miał do końca 1945 roku.
Pretekstem do wkroczenia wojsk Armii Czerwonej do Polski była obrona bratnich narodów białoruskiego i ukraińskiego przed polskimi obszarnikami i kapitalistami. Wojska pierwszego rzutu składały się z 6 armii, z których uformowano dwa główne fronty: Front Białoruski i Front Ukraiński. Front Białoruski nacierał na linii Wilno, Baranowicze – Wołkowysk – Grodno – Suwałki, Brześć nad Bugiem, natomiast Front Ukraiński na linii Dubno – Łuck – Włodzimierz Wołyński – Chełm – Zamość – Lublin, Tarnopol – Lwów, Czortków – Stanisławów – Stryj – Sambor i Kołomyję. Jednostkom sowieckim w bardzo szybkim tempie udawało się zdobywać kolejne przyczółki na linii frontów. Pod Lwów wojska Armii Czerwonej podeszły już 19 września, w dniach 18-19 września miała miejsce obrona Wilna a w dniach 20-21 września trwały ciężkie walki o Grodno gdzie wojska polskie podjęły się heroicznej obrony miasta przez co wojskom sowieckim nie było tak łatwo zdobyć miasta, co jednak z opóźnieniem, ale niestety się wydarzyło i wojska sowieckie wkroczyły do miasta. Wojska Polskie podjęły jeszcze szereg potyczek z wojskami Armii Czerwonej, których głównym celem było opóźnienie natarcia w głąb kraju, niektóre z nich zakończyły się zwycięsko jednakże w ostatecznym rozrachunku Armia Polska musiała uznać wyższość Armii Czerwonej. W konsekwencji zginęło blisko 3 tysiące żołnierzy, do niewoli wzięto blisko 250 tysięcy żołnierzy, a wielu obywateli Polski zostało poddanych represjom, morderstwom i deportacjom w głąb ZSRR.